POSTS
PORTFOLIO
SEARCH
Your address will show here +12 34 56 78
Βιογραφικό
Ελένη Μανωλαράκη
  • Text Hover
Γεννήθηκα στους πρόποδες των Λευκών Όρεων, στο χωριό Μεσκλά Κυδωνίας Χανίων. Σπούδασα αρχικά γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών Πανόρμου στην Τήνο (1975-78), ζωγραφική και ιστορία της τέχνης στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1978-84). 

Εργάστηκα σαν σκηνογράφος και ενδυματολόγος στο Δημοτικό Θέατρο Ελευσίνας από το 1986 μέχρι το 1988.Την περίοδο 2001-06 εκπόνησα εικαστικά-ποιητικά-μουσικά δρώμενα και διαλέξεις για την τέχνη στον Ρητορικό Κύκλο (Σχολή της ρητορικής τέχνης και φιλοσοφίας) στην Αθήνα. 
Δίδαξα σε σχολεία της ιδιωτική και την δημόσια εκπαίδευση κατά την περίοδο 1984 -2015.Έχω παρουσιάσει έργα μου στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στα Χανιά ,στο Ρέθυμνο, στο Ηράκλειο, στην μπιενάλε νέων Μασσαλία 1985 στο Μόναχο και στο Παρίσι. 

Το έργο μου έχει ποικιλία κατά τον τρόπο μα και το είδος . Άλλα έργα έχουν έμφαση στην χειρονομία, άλλα στις έννοιες, άλλα στις φυσικές δυνατότητες του βλέμματος, στον συμβολισμό, στην παρατήρηση, στην μύθευση. 
Έχω κάμει έργα δύο και τριών διαστάσεων (ζωγραφική, κατασκευές, εγκαταστάσεις) καθός και δρώμενα. Έργα μου υπάρχουν σε συλλογές και ιδιοτικές πινακοθήκες, στο ΜΜΣΤ (τώρα μέρος του MOMus) , στο Μ.Σ.Τ.ελεουργείον Δρομόνερο Χανίων και στην Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων .

Ατομικές Εκθέσεις


1991.«Χώρος ανοιχτής προσοχής» Εγκατάσταση, αιθ. τεχ. ΑΕΝΑΟΝ (Άντερσεν 18 Ψυχικό) Αθήνα. 1994. «Εργαστήρι» Εγκατάσταση, Σπίτι της Κύπρου, Αθήνα. 1995. «Μαχαίρια» Κατασκευές και σχέδια, αίθ.τεχ. Ζήτα-Μι ,Θεσσαλινίκη. 1998. «Μαχαίρια-λουλούδια» Κατασκευές- ζωγραφική,σε Δημοτική γκαλερί που βρισκόταν στην λεοφόρο GOETHE στο Μόναχο. 2017 'Πέρα από τις πόλεις' γκαλερί Match more στον Πλάτανιά του νομού Χανίων .

Συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις


1985. «Νέων δημιουργών Μεσογείου» Μασσαλία. 1985. «Έκθεση Κρητών καλλιτεχνών» Πνευμ. Κεν. Δήμου Αθηναίων. 1985. «10 καλλιτέχνες» αιθ. Τεχ. Β. ΜυλωνογιάννηΧανιά. 1989. Έκθεση σκηνογραφίας. Εθν. Ίδρ. Νεότ. Οργάνωση του ΕΕΤΕ Αθήνα 1991. «Καθηγητών τέχνης Δ. Αττικής» Οργ. Ελληνογερμανική Αγωγή, Παλλήνη Αττικής. 1992. «Συνεργατών» αιθ. τεχν. ΑΕΝΑΟΝ Αθήνα 1994. «Σύγχρονων Χανιωτών Καλλιτεχνών» Νεώρια Χανίων (υπό την αιγίδα του Δ.Χ) 1995. «Έκθεση και εικαστικά δρώμενα 95» Στην πόλη των Χανίων (υπό την αιγίδα του Δ.Χ.) 1995. ART ATHINA 3. 1997. “H παιδικότητα στη σύγχρονη τέχνη» Κεν. Τέχνης Δ. Πανταζίδης Αθήνα 2003. «Οίκαδε- Κρήτες καλλιτέχνες» υπό την αιγίδα του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Ρεθύμνης 2006. «Ανοιχτό εργαστήρι» ΑΕΝΑΟΝ Αθήνα 2007. «Συνεργατών» ΑΕΝΑΟΝ Αθήνα 2009. Ομαδική υπό την αιγίδα του ΕΕΤΕ στο Γκάζι Αθήνα 2012. «Σπίτι» υπό την αιγίδα του ΚΕΘΕΑ στην ΑΣΚΤΑ Αθήνας και στο ΜΜΣΤ Θεσσαλονίκη 2013. « Ο πειρασμός του κόκκινου μήλου» παραδοσιακός ξενώνας ΜΗΛΙΑ.N.X. (CHANIaRT) 2013.« Σπίτι μου σπιτάκι μου» COCO-MAT, Πιθάρι Ακρωτηρίου, Χανιά, (CHANIaRT)


2014. «Ανήσυχα πορτρέτα ζητούν αναγνώστη» στο ΜΗΤΕ Ηράκλειο (CHANIaRT) 2014. «ΚρίκοςΙΙΙ» C.A.M.O.C Ελαιουργείο Ν. Χανίων (CHANIaRT) 2015. «Σύγχρονοι εικαστικοί αφηγούνται παλιές ιστορίες» Άγ. Ρόκος Χανιά, υπό την αιγίδα της Εφορίας Αρχαιοτήτων Χανίων. 2015. « Κρίκος ΙV» Πνευμ. Κεν. Χανίων (CHANIaRT) 2016. « Εικαστικά αποτυπώματα» Ιστιοπλοϊκός όμιλος – καφέ ,Νεώριο Μόρο Χανιά 2016. «Νομαδικότητα» αιθ.τεχ. Match More Πλατανιάς Χανίων (CHANIaRT) 2017. «Κρίκος V» Αιθ. Τεχ. ΜΟΡΦΕΣ Ρέθυμνο. 2017. «Ο δικός μου θρόνος» MARE GALLERY Α. Μαρίνα Χανιά. 2017. «ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΕΣ» αιθ.τεχν. Match More Πλατανιάς Χανίων (CHANIaRT) 2018. «Εικαστικοί των Χανίων ερμηνεύουν τον Πύργο της Βαβέλ» Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων 2018. ' Το φως της δικής σου υπάρξεως' 8+8 καλλιτέχνιδες από Ιράν και Ελλάδα 'Μουσείο Στγχ. Τέχνης στο Δρομόνερο Χανίων. 2019 'Σύμβολα' Πινακοθήκη Μαλεβιζίου Ηράκλειο 2018-19. 'Ευτυχής όπως ο Οδυσσέας' γκαλερί Δεσμός στο Παρίσι , γκαλερί Μορφές στο Ρέθυμνο, αιθουσα πολλαπλών χρίρεων του αγροτ. συνετερισμού στο χωριό Μεσκλα Χανίων (1/9-30/10/2019) 2020. « Κρίκος VI» Πνευματικό κέντρο Χανίων CHANIart 2020. 'Κούκλες' ΜΕΤ Ηράκλειο 2020. «Κοινωνική αποστασιοποίηση» Ρέθυμνο (αιθ. Τέχνης Μορφές)

«Μου αρέσουν οι απαιτητικοί θεατές που διεκδικούν από την τέχνη το θαυμάσιο»
Συνέντευξη στα Χανιώτικα Νέα, 2017
Κωνσταντίνος Πρώιμος.
Η ατομική έκθεση της Ελένης Μανωλαράκη με τίτλο “Πέρα από την πόλη: Στιγμές της καθημερινότητας – Παραβολές της αιωνιότητας” έγινε στην αίθουσα τέχνης Match More Underground, στον Πλατανιά,  τον 7/2017. 
Εδώ και πολλές δεκαετίες οι καλλιτέχνες και ειδικά αυτοί που συνδέουν τους εαυτούς τους με την πρωτοπορία, συχνά μας εκπλήσσουν με τις εικαστικές τους προτάσεις οι οποίες πολλές φορές μας κάνουν να αναρωτιόμαστε τι τελικά είναι τέχνη. Για σας που είστε μια ενεργή καλλιτέχνης, τι είναι η τέχνη;
Αγαπητέ Κωνσταντίνε, χαίρομαι με την εισαγωγή σου και σ’ ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία μιας συνομιλίας! Η τέχνη είναι καταρχήν ένα φυσικό φαινόμενο που γίνεται γλώσσα και εργαλείο επικοινωνίας…. Και τι εργαλείο! Μπορεί να προετοιμάσει την κοινωνία για υποταγή ή να συμβάλει στην απελευθέρωσή της.
Γιατί επέστρεψες στην Κρήτη, στο χωριό σου, από την Αθήνα στην οποία διέμενες για καιρό και μάλιστα είχες μια δικτύωση κι έναν κύκλο;
Διαισθάνθηκα πως για να κινηθώ προς τα εμπρός, έπρεπε να κοιτάξω και πίσω, να ξανασυνδεθώ με τη ρίζα μου, την ενεργή παράδοσή μας και βέβαια με την Φύση. Ζώντας εδώ από το 2013 σκέφτομαι πως το μέλλον της Ελλάδας ίσως θα πρέπει ν’ αναζητηθεί στην περιφέρεια. Το μυστικό αρτεσιανό φρέαρ με το νερό της ζωής αισθάνομαι πως έφυγε από το κέντρο λόγω κακής χρήσης, λόγω υπεράντλησης και ασέβειας.
Συνδέεις την τέχνη με την πολιτική;
Ο καλλιτέχνης πιστεύω πως είναι πολιτικό ον ακόμα και όταν ζωγραφίζει κολοκύθια. Στην τέχνη είναι σημαντικό το «τι» αλλά επίσης το «πώς» και το «γιατί». Για μένα είναι ισχυρή η πρόκληση να επιχειρήσω καλή ζωγραφική με την έννοια της πνευματικής ανύψωσης, ζωγραφίζοντας το κοινό και το συνηθισμένο, που όμως έχει και τον κρυφό του συμβολισμό π.χ τα κολοκύθια σπορίτες, ή τα βουνά.
Αλήθεια τι θεωρείς πως είναι αυτή η δουλειά που εκθέτεις …τι εκθέτεις; Οι καλλιτέχνες έχουν υποχρέωση να επιδιώκουν το νέο και πρωτοποριακό στη δουλειά τους;
Ένα ποτήρι δροσερό νερό, Μεσκλιανό νερό. Αυτή είναι η φιλοδοξία τούτης της έκθεσης στην πατρίδα που πάσχει, που αγωνίζεται συνειδητά και μη, όπως κι εγώ άλλωστε, να εφεύρει από την αρχή τον εαυτό της πιο σίγουρο, ευθυτενή και αυθεντικό. Σε ό,τι αφορά στη δεύτερη ερώτηση, για μένα το νέο έχει αξία αν εγείρει ερωτήματα ή προτείνει ένα άλλο βλέμμα που μπορεί να οδηγήσει σε άλλο τρόπο ζωής, καλύτερο! Το νέο ως εικαστικό εύρημα κενό νοήματος ή προσωπική εμμονή ή μόδα δε με ενδιαφέρει.
Ποια είναι τα μέσα σου;
Το χρώμα ως πνευματικά ηδονικός παράγοντας, η δομή ως φορέας κατεύθυνσης του βλέμματος και οι σχέσεις αντικειμένων που είναι φορτισμένα από βιώματα, συμβολισμούς και ενεργοποιούν ερωτήματα. Η ατομική μου έκθεση έχει δυο τρισδιάστατα έργα και 34 ζωγραφικά, ακουαρέλες και τέμπερες. Στην ομαδική με θέμα «Δειπνοσοφιστές» που τρέχει τώρα στον 1ο όροφο της Match More συμμετέχω με το «Λικέρ αρμπαρόριζας». Και στην Mare στην Αγία Μαρίνα με θέμα «Ο δικός μου θρόνος».
Ποια στάση του θεατή θεωρείς ιδανική;
Την απροκατάληπτη, που κοιτάει μέσα του όταν βρίσκεται σε συνομιλία με το έργο τέχνης αντί να ψάχνει για το τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης. Μου αρέσουν οι απαιτητικοί θεατές που διεκδικούν από την τέχνη το θαυμάσιο. Τέλος, θεωρώ ιδανικούς θεατές εκείνους τους πολίτες που αισθάνονται συμπαραγωγοί της τέχνης που τους πείθει, που συνδράμουν για την συνέχεια και τους σκοπούς της με όποιον τρόπο μπορούν.
Γράφει ο
Κωνσταντίνος Πρώιμος,
κριτικός τέχνης

Ο Αριστοτέλης αναφέρει το περιστατικό κατά το οποίο ορισμένοι ξένοι θέλησαν να επισκεφτούν τον διάσημο φιλόσοφο Ηράκλειτο και όταν έφτασαν στο σπίτι του, τον είδαν να ζεσταίνεται δίπλα σε ένα φούρνο και στάθηκαν ακίνητοι στο κατώφλι του σπιτιού με έκπληξη και απογοήτευση.[1] Όταν αυτός τους αντιλήφθηκε, τους προσκάλεσε να περάσουν μέσα λέγοντας με νόημα: «Κι εδώ επίσης είναι οι Θεοί παρόντες». Προφανώς οι επισκέπτες περίμεναν να δουν το στοχαστή σε περιστάσεις που φέρουν τα χαρακτηριστικά της εξαίρεσης, του σπάνιου και του συναρπαστικού και να διασκεδάσουν παρατηρώντας τον φιλόσοφο βυθισμένο σε βαθιά περισυλλογή.[2] 
  • Text Hover
Στις γυναίκες που συνωμοτούν με τον ποιητή.

Οι ξένοι επισκέπτες ήθελαν να βιώσουν το θέαμα αυτό του στοχαστή ώστε αργότερα να μπορούν να διηγηθούν την εμπειρία τους σε γνωστούς και φίλους ότι πράγματι είδαν και άκουσαν κάποιον του διανοητικού αυτού διαμετρήματος. Αντί για το θέαμα που περίμεναν, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια απογοητευτική σκηνή καθώς βλέπουν τον Ηράκλειτο σ’ ένα κοινό, καθημερινό και ασήμαντο μέρος το οποίο προδίδει την υλική ένδεια της ζωής του.

Αποκαρδιωμένοι από τη μη εκπλήρωση της αναμενόμενης ανάγκης για θέαμα, προσκαλούνται από τον Ηράκλειτο ο οποίος διαβάζει στα πρόσωπά τους την απογοητευμένη περιέργεια, να περάσουν μέσα, διότι ακόμα κι εκεί, στο συνηθισμένο χώρο της καθημερινής κουζίνας στον οποίο στέκει κανείς για να ζεσταθεί, ακόμα κι εκεί ενοικούν οι Θεοί.[3]

Αυτή τη σφαίρα του συνήθους η οποία μας είναι η πλέον οικεία αλλά ακριβώς εξαιτίας αυτού παραγνωρίζεται και δεν εκτιμάται και γίνεται έτσι η πλέον μακρινή, επιχειρεί η Ελένη Μανωλαράκη να επαναξιολογήσει και να ανακαλύψει. Η διακριτικά εξπρεσιονιστική ζωγραφική της αντικατοπτρίζει τον προσωπικό της κόσμο: η θέα των βουνών από το σπίτι της ή από την περιοχή κοντά σε αυτό, μερικά φρούτα σε μια πιατέλα, λαχανικά του κήπου, ζωγραφίζονται όλα με αυθορμητισμό και συναίσθημα σα να είναι υδατογραφίες που χρειάζεται γρήγορα να αποτυπωθούν στη μνήμη.
  • Text Hover
Περίθαλψη

Ομοιότροπα, τα αντικείμενά της φέρουν ανεξίτηλα τα ίχνη του οικείου της περίγυρου: η κουβέρτα της γιαγιάς της, το λικέρ που φτιάχνει στο σπίτι κι ένα κουζινομάχαιρο σε υπερφυσική διάσταση με φαρμακευτική γάζα τυλιγμένη στην κοφτερή του πλευρά.[4] Μισά φανταστικά, μισά ρεαλιστικά, τα έργα της Μανωλαράκη στοχεύουν να αναμοχλεύσουν τα αισθήματα όλων όσων μοιράζονται μαζί της το δεσμό με το χώμα και τη γη της πατρίδας. Φτιαγμένα με νοσταλγία η οποία παρεμπιπτόντως δεν είναι επαρχιακό αλλά αστεακό χαρακτηριστικό, τα έργα της είναι ξεκάθαρες δηλώσεις αγάπης αλλά και παγερής αδιαφορίας για τα εύσημα της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας, όπως χαρακτηριστικά έκαναν πολλοί παλιότεροι συνάδελφοί της από τη δεκαετία του 1960 κι έπειτα.[5] Η Μανωλαράκη εκθέτει και εκτίθεται με εντιμότητα και ειλικρίνεια, κάνοντας τέχνη δημοσιοποιώντας τις προσωπικές της επιλογές και προτιμήσεις.
  • Text Hover
Χθες έβρεξε
  • Text Hover
Μια όμορφη παρέα

Τα υλικά με τα οποία εργάζεται είναι καθημερινά και αυτοβιογραφικά  και ξετυλίγουν έναν προσωπικό κόσμο, καθώς αρνείται να κάνει οικουμενικές δηλώσεις του τύπου των κυρίαρχων αφηγήσεων της υψηλής μοντερνιστικής πρωτοπορίας. Όπως είπε ο Joseph Beuys για τον Marcel Duchamp, η δουλειά του τελευταίου είναι υπερεκτιμημένη, όντας μια δήλωση φορμαλιστικής και υπεροπτικής σιωπής ενώπιον όλων όσων έχουν προσωπική σημασία για μας.[6] Η Μανωλαράκη υιοθετεί τη μεταμοντέρνα θέση ενάντια στις μεγάλες μοντερνιστικές αφηγήσεις, ενστερνιζόμενη τεχνικές όπως η βιογραφία και η ιδιοποίηση[7] του πλέον οικείου περιβάλλοντός της για να κάνει τέχνη.Η τέχνη οφείλει να ξεκινήσει εκ νέου όχι για να σβήσει την ιστορία και να βάλει στη θέση της την επανάσταση αλλά διότι έχει χάσει τη ζωντανή της σύνδεση με την ζωή, με όλα όσα είναι σημαντικά στην καθημερινότητα και ως εκ τούτου έχει απολέσει την ικανότητά της να απευθύνεται στο κοινό και να το συγκινεί.

Η δουλειά της Μανωλαράκη εφορμά από την πρόθεση αυτή να αποκτήσει απευθείας πρόσβαση στο κοινό της και να συνάψει ένα δεσμό μαζί του. Επιχειρεί όπως ο Ηράκλειτος να δείξει ότι οι Θεοί ακόμα ενοικούν στην επαρχία, ότι έχουν εξοριστεί από την πόλη και ότι πρέπει να είμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση αναφορικά με τις προτεραιότητες και τις αξίες μας αν δε θέλουμε να αποξενωθούμε από σημαντικές πλευρές της ζωής μας. Μία από τις σημαντικότερες προκλήσεις της τέχνης σήμερα είναι να επαναξιολογήσει αυτό που είναι σύνηθες, οικείο και κοντινό, να ξανασκεφτεί τι τελικά έχει σημασία και να ξαναβρεί το σύνδεσμό της με την ζωή.
Αρχική εικόνα: «ΟΝΕΙΡΟ». Τέμπερα 45 x 65 – 2015
[1] Αριστοτέλης, Περί ζώων μορίων, Α5, 645, α17.
[2] Martin Heidegger, Επιστολή για τον ανθρωπισμό, μτφ. Γιώργος Ξηροπαίδης, δεύτερη έκδοση, Αθήνα, Ροές, 2000, σελ. 149-151.
[3] Στο ίδιο, σελ. 153.
[4] Αν και η Μανωλαράκη σχετίζεται με τα εκλεκτικιστικά νεοεξπρεσιονιστικά ρεύματα που αναπτύχθηκαν σε όλη την Ευρώπη της δεκαετίας του 1980, έχει και μια ενδιαφέρουσα εκλεκτική συγγένεια με το έργο του Joseph Beuys όπως φαίνεται από τη σύγκριση του έργου του τελευταίου Όταν κόβεις το δάκτυλό σου, τύλιγε το μαχαίρι, 1962, 1979 με το έργο της Περίθαλψη του 2016.
[5] Katherine Hoffman, Explorations. The Visual Arts Since 1945, New York, Icon Editions, 1991, σελ. 287-320.
[6] Βλέπε την παράσταση του Beuys Das Schweigen von Marcel Duchamp wird überwertet, Η σιωπή του Marcel Duchamp είναι υπερεκτιμημένη, (μετάφραση του γράφοντα).
[7] Robert S. Nelson and Richard Schiff, Critical Terms for Art History, Chicago, The University of Chicago Press, 1996, σελ. 119.
Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από το art22.gr